Wielu pisarzy opierało swoje powieści na motywie dziecka, przedstawiając je zazwyczaj jako niewinne i bezbronne, często samotne, czy zagubione. Literatura grozy nierzadko sięga po ten klasyczny motyw, nadając mu zupełnie inny wymiar – ukazuje dzieci jako widzące to, co dla dorosłych niewidoczne. To one zmagają się z realnymi koszmarami mającymi w sobie szczególną, złowrogą moc. Nic dziwnego, że rodzice nie zawsze w nie wierzą – większość sprowadzają do bogatej wyobraźni potomka.
Rodzina Thornów wiedzie pozornie normalne i szczęśliwe życie. Jeremy Thorn jest amerykańskim ambasadorem w Wielkiej Brytanii. Przytłoczony nadmiarem obowiązków robi wszystko, aby wraz z żoną żyło im się jak najlepiej. Małżeństwo nieustannie stara się o dziecko, jednakże kilka poronień negatywnie odbiło się na zdrowiu psychicznym jego żony. Po kolejnych próbach kobieta ponownie zachodzi w ciążę, tym razem jednak udaje jej się urodzić dziecko. Na miejscu, w rzymskim szpitalu, Jeremy dowiaduje się, że jego syn zmarł tuż po przyjściu na świat. Pracujący w szpitalu ksiądz składa mężczyźnie propozycję przyjęcia dziecka kobiety, której nie udało się przeżyć porodu. Thorn zgadza się przyjąć niemowlę, jednak postanawia o niczym nie mówić żonie.
Po kilku latach, podczas imprezy urodzinowej małego Damiena, jego niania popełnia samobójstwo. Od tamtej pory zaczynają się dziać dziwne, tajemnicze i niepokojące rzeczy, których nikt nie jest w stanie zrozumieć…
Czy zło będzie trwać zawsze?
Symbol trzech szóstek – tak bardzo znamienny, utożsamiany z samym diabłem, najczystszym złem. W Apokalipsie świętego Jana (Ap, 13,18) czytamy: „Tu jest [potrzebna] mądrość. Kto ma rozum, niech liczbę Bestii przeliczy: liczba to bowiem człowieka. A liczba jego: sześćset sześćdziesiąt sześć.” Na kanwie tego wersu opiera się fabuła powieści Davida Seltzera, która wprowadza czytelnika w wyjątkowo ponury i cierpki klimat, nasączony niepokojem. To właśnie ten element jest niezaprzeczalnym i największym atutem powieści – genialnie zarysowana aura, potrafiąca niejednokrotnie wywołać dreszcz przerażenia.
Pozorne szczęście rodziny zostaje zmiażdżone butem rzeczywistości – tajemniczej i nieznanej, niedającej nadziei na happy end. „Omen” w swej osobliwości dotyka satanizmu; czerpie garściami z Biblii, interpretując ją zgodnie z przyjętymi realiami. Co prawda, współczesnego czytelnika powieść raczej nie zaskoczy, ale dzięki zwięzłej, dość dynamicznej fabule, potrafi wciągnąć i pobudzić wyobraźnię. Autor stworzył nader spójną i solidną całość, nie zapominając przy tym o realizmie.
– Ale taki już jest człowiek, prawda? Zakłada, że wszystko, co warto zobaczyć, znajduje się na powierzchni.
Przekonująca jest kreacja postaci – choć, niekiedy, traktowani po macoszemu, w ogólnym rozrachunku wypadają nader autentycznie. Małżeństwo nie potrafi dopuścić do siebie myśli, że z ich dzieckiem dzieje się coś złego, wszak konfrontacja z bolesną prawdą nie należy do przyjemności. Każde, nawet delikatnie, pęknięcie na szybie wiary niesie za sobą poważne konsekwencje, stające się zachętą dla zła.
„Omen” Davida Seltzera śmiało można nazwać klasyką literatury grozy; powieścią kultową, którą fani tegoż gatunku winni poznać. To dobrze napisana książka, zrzeszająca w sobie typowy motyw dobra i zła. Niepokojący i złowrogi klimat, zajmująca akcja i ciekawy koncept nie powinny rozczarować.
