Szachy. „Królewska” gra kryjąca w sobie wiele zalet. Przyczynia się między innymi do odpowiedniej stymulacji procesów poznawczych wpływając na poprawę kondycji umysłowej. Ta osobliwa gra planszowa jest świetnym sprawdzianem własnego opanowania czy siły woli, wszak nie łatwo powściągnąć emocje gdy walczysz o wysoką wygraną. Jeszcze trudniej o spokój kiedy na szali zostaje postawione życie.
Wyobraź sobie, że budzisz się w obcym miejscu. Usilne próby przypomnienia sobie skąd się tutaj wziąłeś palą na panewce, Twoja pamięć nic nie jest w stanie wykrzesać. Niebawem okazuje się, że nie jesteś jedyną osobą, która znalazła się w podobnym położeniu. Łącząc strzępki wspomnień zgodnie dochodzicie do wniosku, że znajdujecie się w szpitalu psychiatrycznym. Panika nakazuje jak najszybszą ucieczkę, ale… z tego miejsca nie ma wyjścia. Chcąc nie chcąc stajesz się uczestnikiem gry, zasad której nikt nie wyjaśnił. Zaczynasz się zastanawiać komu możesz zaufać. Jedno jest pewne – współpraca jest kluczem do przetrwania.
Osiem osób, osiem odmiennych osobowości, osiem różnych spojrzeń na rzeczywistość, jeden eksperyment.
Emily jest jedną z ósemki. Umieszczony pod ziemią budynek podszeptuje najgorsze scenariusze, jednak dziewczyna nie zamierza się poddać. Zawiązuje pakt z pozostałymi uczestnikami, którzy podobnie jak ona chcą się wydostać. Niestety, sprawy nabierają zupełnie nowego tempa wówczas, gdy zaczynają dziać się dziwne rzeczy, których logiczne wyjaśnienie graniczy z cudem. Ziarno wątpliwości zostało zasiane, atmosfera robi się coraz gęstsza, a kolejne wydarzenia wywołują strach. Pojawia się pytanie – co jest prawdą, co wytworem wyobraźni?
Ludzie nie mają odwagi stanąć twarzą w twarz z własnym obliczem.
Dopuszczając do głosu trzech różnych bohaterów, autorka dała nadzieję na książkę niejednolitą, rozbudowaną pod względem charakterów, oryginalną. Wdrożenie tego zabiegu skutecznie komplikuje historię wprowadzając zamęt, chaos i gonitwę myśli. Fikcja zaczyna mieszać się z rzeczywistością, ciężko określić który bohater mówi prawdę, a który wykazuje się ponadprzeciętną grą aktorską. Autorka sprawnie manipuluje czytelnikiem nie pozwalając dojrzeć sedna opowieści.
Nie bez powodu wspomniałam na początku o szachach. Wymiar fabularny w dużej mierze opiera się na szachowej rozgrywce. Przed uczestnikami pojawia się mrożące krew w żyłach wyzwanie. Rozpoczęła się gra, która wyzwala w nich to co najgorsze, pokazuje ich prawdziwe oblicze. Warstwa psychologiczna została dobrze nakreślona. Mentalność w dobie kryzysu odkrywa ciemną stronę człowieka, który gotów wiele poświęcić, aby przetrwać.
Szczególną uwagę należy zwrócić na klimat i wydźwięk powieści. Prezentowana wizja jest dość niepokojąca, zatrważająca a zarazem fascynująca. Konstrukcja scenerii zachwyca swą niezaprzeczalną barwą i rozmachem, który staje się walorem opowieści. Całość została napisana przystępnym i klarownym językiem. Autorka skupia się na szczegółowych opisach przy czym części dialogowe nie tracą na wartości. Przedstawiony świat jest rzetelny, przepełniony skrajnymi emocjami.
Akcja powieści zaskakuje – przez pewien czas leniwie toczy się swoimi torami, aby zaraz się wykoleić i nabrać nowej dynamiki. Dominika Rosik niespiesznie odkrywa kolejne karty podsuwając coraz to nowsze teorie.
Czasami chcemy odwrócić uwagę innych od tego, kim naprawdę jesteśmy.
Mam jednak pewien zarzut… W powieści nie mogło oczywiście zabraknąć wątku miłosnego, który pozostawia wiele do życzenia. Miałam wrażenie, że wszystko rozkwita zbyt szybko, a przewidywalność relacji, dylematy i sprzeczności irytują.
Niemniej, „Projekt Królowa” jest świetnym debiutem, który zasługuje na większą uwagę. Powieść łączy w sobie klimat thrillera psychologicznego, drobiazgowość sensacji, eksplozję science fiction i (niestety) melodię romansu. Tytuł bez wątpienia zapewnia satysfakcjonującą rozrywkę. Mam dla Ciebie tylko jedną radę – uzbrój się w cierpliwość, nie daj zawładnąć frustracji i pamiętaj, aby nikomu nie ufać.
